بیچاره وطن

بیچاره وطن که مردمانت ماییم

تو پیرزنی و ما همه برناییم

انگار ترا کنیز خلقت کردند

انگار برایت حضرت والاییم

بیچاره وطن تو رختشوی دگران

بدبویی و چرک ، رنگ و بوی دگران

سیلی بر خود خنده به روی دگران

انگشت نما و آبروی دگران

بدبختی ما همین توهّم بس که

از کیسه ی تو سوار بر آنهاییم

بیچاره وطن ، غریب ، بیکس ، بیمار

دور و بر تو کور و کچل هم بسیار

هی داد زدی و گله کردی از شب

اما نشدیم از این تغافل بیدار

فرزندانت دربدر و خانه بدوش

بیچاره ترین تر از خودِ تو ماییم

یک طفل حرامزاده ی دیگر رفت

با پای پیاده آمد و با خر رفت

بیچاره و بی مایه و بی اصل و نسب

پستان ترا گاز گرفت و در رفت

«هر جا که رویم و یا به هر جا برسیم»

عشق تو اگر نبود ما تنهاییم

بدبخت وطن ، مادر بیچاره وطن

چرکیده ، چروکیده ، جگرپاره وطن

عشاق تو در بند و به زنجیر و به حصر

افسرده ، غریب ، دور و آواره ، وطن

حال تو اگر بد است ، ما تنهاییم

شأن تو اگر که پست ما رسواییم

 بیگانه ی مستی این زمان شوی تو شد

باری به دلت گذاشت ، ناروی تو شد

جوشی ، دُملی ، میان ابروی تو شد

یک سطل زباله وسط جوی تو شد

هر چیز که داشتیم دزدان بردند

بغضی به گلو نشسته در ای واییم

آنان که چو سایه در نقاب پشتند

از کاسه ی خون نانشان آغشتند

مستانِ میِ قدرت و پول و تزویر

امروز دوباره دخترت را کشتند

ما ساکت و منزوی نشستیم کنار

مثل همه شب منتظر فرداییم

پریشان

۲۵ /شهریور/ ۱۴۰۱