گربه و سگ

این شعر نیمایی را قبلاً در وبلاگ انجمن فردوسی عرضه کردم ولی اینجا نگاه  ِویژۀ دوستانی را که  نخوانده اند خواستارم نقدتان را هم از جان ودل پذیرا هستم  پیشاپیش سپاس ... 

---

 

نمی دانم چه سنگی پیش ِ پا بود 

نمی دانم چه راهی پیش ِ رو هست 

امیدم را اگر از دست دادم  

دلم را گر به عشقی پست دادم 

رضا بر آنچه بود و هست دادم 

مرا این بس که میدانی 

تو بودی باعث و بانی 

تو سگ را دوست میداری 

وفایش می ستایی 

بَرَت را هم برایش می گشایی  

ومن چون سگ وفا را پیشه کردم 

نه حتی لحظه ای اندیشه کردم 

سگی را پیشه کردم 

ولی همچون سگم از خویش راندی 

مرا بد کیش خواندی 

من از سگها و از سگ کیش بیزارم 

من از سگ بیشتر از خویش بیزارم 

و می خواهم که همچون گربه ای باشم 

که از هر چیز بگریزم 

که از سگ نیز بگریزم 

و سهم خویش با رندی بدست آرم 

و دزدانه به دل عشقت نگهدارم 

که عالم ، عالم ِ مهر و وفا نیست  

که سهم ِ گربه و سگ جز جفا نیست 

---

 

وبلاگ دوست خوبم فرهاد زارع کوهی هم جدیداً راه اندازی شده توصیه میکنم  بخونید  

ضرر نمی کنید