باغبان

خواب بودم ، بیدارم کردند

تنم را به آتش شستند

به چشمم غصه کشیدند

به پایم کوه بستند

بگوشم فریاد فرو کردند

آسمان ضجه میزد

ابر گریه میکرد ... آه ... آه

جغدی آمد شبانگاه

زیر لب میخواند

باغبان پیر رفت بیچاره لاله ها

وای وای این باغ بیابان خواهد شد

آسمان گریه کرد ، ابر ضجه زد ، و من غصه خوردم

رهگذری می آمد ... پرسیدم

باغبان رفت ؟ آیا این باغ خواهد خشکید؟

رهگذر گفت :

باغبان رفت ... اما او به فکر لاله ها بود

باغ را به خدا سپرد ...