گربه و سگ

این شعر نیمایی را قبلاً در وبلاگ انجمن فردوسی عرضه کردم ولی اینجا نگاه  ِویژۀ دوستانی را که  نخوانده اند خواستارم نقدتان را هم از جان ودل پذیرا هستم  پیشاپیش سپاس ... 

---

 

نمی دانم چه سنگی پیش ِ پا بود 

نمی دانم چه راهی پیش ِ رو هست 

امیدم را اگر از دست دادم  

دلم را گر به عشقی پست دادم 

رضا بر آنچه بود و هست دادم 

مرا این بس که میدانی 

تو بودی باعث و بانی 

تو سگ را دوست میداری 

وفایش می ستایی 

بَرَت را هم برایش می گشایی  

ومن چون سگ وفا را پیشه کردم 

نه حتی لحظه ای اندیشه کردم 

سگی را پیشه کردم 

ولی همچون سگم از خویش راندی 

مرا بد کیش خواندی 

من از سگها و از سگ کیش بیزارم 

من از سگ بیشتر از خویش بیزارم 

و می خواهم که همچون گربه ای باشم 

که از هر چیز بگریزم 

که از سگ نیز بگریزم 

و سهم خویش با رندی بدست آرم 

و دزدانه به دل عشقت نگهدارم 

که عالم ، عالم ِ مهر و وفا نیست  

که سهم ِ گربه و سگ جز جفا نیست 

---

 

وبلاگ دوست خوبم فرهاد زارع کوهی هم جدیداً راه اندازی شده توصیه میکنم  بخونید  

ضرر نمی کنید

عاشقانه

شب و خورشید کنارِ هم و من هم ... نگاه میکنم

هم به آن خندۀ خورشید

وهم شب

... گناه میکنم...؟

لبِ خورشید به روی لبِ شب

چشم شب آتش و منهم در تب

وقت اگرشد دل را ... سر براه میکنم

دستِ شب دردستِ سردِ نسیم

چشمِ خورشید به من

آرزوهایم را ... پیشِ پایِ قانون

بازهم قربانی ... باز تباه میکنم

هم دلم میخواهد سرد نشینم با خورشید

هم دلم میخواهد گرم نشینم با شب

مثل من ها بسیار

مثل آنها بسیار...

شاید باز من و ما

شاید او... آنها

ونمی دانم شاید ... دوباره اشتباه میکنم

پیام تسلیت

در آغازین روزهای سال نو با قلبی آکنده از اندوه و درد درگذشت پدر گرامی ِ  هنرمند فرهیخته جناب مهندس موسوی و همچنین پدر گرامی ِ دانشمند معزّز  جناب ِ   دکتر سلیمی را خدمت آن بزرگواران و همچنین خدمت خانواده های محترم ایشان تسلیت عرض نموده و از خداوند متعال علوّ درجات را برای درگذشتگان وصبر و سلامتی را برای بازماندگان آرزومندم 

سال۱۳۹۰خورشیدی

از امسال تا سال ِ دیگر سه روز و سه شب 

بتازیم اگر ... می رسیم 

از امسال تا سال ِ دیگر در این حول و حوش  

عجول و خجول و خموش 

زمن تا تو ... با یکدگر می رسیم

من عیدی ِ نا قابلی  

اگر می دهم 

بتو تکه پاره دلی 

اگر می دهم 

تو هم زندگی را بمن می دهی 

تب بـندگی را بـمـن می دهـی 

که بر همدگر بیشتر می رسیم  

از آنروز ِ بیگانه از عشق تو 

به امروز ِ ویرانه از عشق تو  

بدیدار ِ هم بی خطر می رسیم 

اگر قسمت آمد بدیدارمان 

اگر بخت ِ خوش شد خریدارمان 

به آن لذّت ِ داغ و تبدارمان 

گدازنده تر داغ تر میرسیم  

---

  واما سال هشتاد ونه پاورچین ، پاورچین میرود وبرای همیشه مارا ترک خواهد کرد  

با تمام خوبیها و بدیهایش وتنها چیزی که باقی میگذارد خاطره هایش خواهد بود . وچقدر شبیه ِ خود ماهستند این سالها ...  

---

     اوّل اینکه فکر میکنم این آخرین نوشتۀ سال89 این وبلاگ باشد  

 ودیگر اینکه چقدر دلم گرفته از این وداع مجازی دقیقاً شبیه ِ جداییهای واقعی ...عجب !  

ودر آخر اینکه با کلّی آرزوی خوب برای شما همراهان ودوستان خوبم  به استقبال سال ِ جدید خواهم رفت سال 1390 سالی بیمانند برای همۀ ما خواهد بود مطمئنم ... بدرود

امشب مثل هر شب نیست

چشمت را به تاریکی عادت نده 

روشنی  ِ چشمت را به تاریکی بده 

چراغ را روشن کن  

دستم را بگیر و رویت را بشوی 

مبادا بترسی از غول ِ روشن ِ چراغ 

از دیو ِ تاریکی بترس 

که شب در راه است  

و شب قصه میخواهد 

لبهایت را چون غنچه وا کن 

گلواژه ها را برایم بخوان 

که شب مثل همیشه قصه میخواهد 

وشهر آرامش 

زبانم را نوش جان کن  

و دلم را پس بده     

 که امشب ... مثل هر شب نیست

فرصت طلایی

چه فرصتیست طلایی ، مده دگر ازدست  

طلـوع و موعد ِ دیدار یار در دسـت است 

                                                          اگـر که عـالم و آدم بعشـق ِ تو مَسـتند 

                                                         بروی غم در دنیای خویش اگر بَسـتـند 

                                                         به انتـظـار ِ  طلـوع ستاره ات هـسـتـند 

بیا که فردا این راه بی گمان بَسـته اسـت

                                   ستاره ای که ستاره نبود چندی پـیـش 

                                  همان که یاد ندارد زخود چرندی بیش 

                                                  به طـعنه گـفت که دنیا بجـز پرندی نیست 

                                                 کرشمه اش بجزاز زهر سوگخندی نیست 

بیا زشوق تماشای جز تو جان خسته است 

                                 تمام عالـم و آدم ، چو تو به تشـویشـنـد 

                              خمودگی و حسد را به خویش می پیچند 

                                                تو رو ستاره شو و گو ستارگی هیچ است  

                                                حـَسد مَپیـچ تو بر خود ستارگی پیـچ است

پرواز به رؤیا

پرواز به رؤیا  

                                                   آواز ِ سـگـی بود 

در ظلمت ِ بیداری ِ چشمم 

                                                   برق ِ خردی بود  

فردا هدرم باد  

امشب اگر از دست ِ تو فریاد بر آرم  

پرواز به رؤیا    

آخر سفرم باد 

دندان به جگر، سایه به سایه 

                                                      دنبال ِ تو بودم 

اینک اگر از ترس گریزم 

                          بادل بستیزم 

خاکی بسرم باد 

در کوچۀ امید چراغ ِ همه خاموش 

کج فهمی ِ من کار بدست ِ همه کس داد 

بیکار نِشستم 

                   یاد تو هم ازیاد فراموش 

دیروز و پریروز 

از سردی احوال ِ خودم سخـــت پریشان 

از خلق ِخودم سخت به تنگ آمده گریان 

                                                دنبال ِ تو بودم 

ایام بدی بود  

دیروز و پریروز 

                      ... خدا را نپرستیدم و مُردم  

امروز از ارواح شنیدم 

یک هم عددی بود

بمناسبت ۲۲ بهمن ماه

  چه روز زیبایی بود و چه هوای مطبوعی داشت ،  پرنده ای نوبال بودم پرازاشتیاق پریدن 

پسربچه ای دوازده ساله بیش نبودم اما شادی جمعی مرا باخود میبرد بالا ...بالا ... بالا 

  آنانکه لذت تنفس در هوای آزادی را چشیده اند میدانند که هر نفسش برابر با عمریست 

پس من پیش ازاین عمری را زیسته ام  ... 

   حال پس از سی و دو سال هنوز در اشتیاق آن تجربۀ  لذت بخش میسوزم ... 

                                                                                                    زنده باد ...آزادی ...

تشبیه

شب ِ آبستن ِ غم را ... به چه تشبیه کنم ؟

                                                  راهب ِ چون شبح دیرم را 

کودک بُلهوس میلم را ...  

                         به چه تشویق کنم ؟ 

                                                 دل ِ تنگ ِ زجهان سیرم را 

دل ِ من لک زده تا شهر خیال 

دل ِ من لک زده جنبیدن بال 

دل ِ من لک زده تا مرز کمال  

              شهر در حسرت آواز شغال 

آسمان را به هوس میکاوم 

                        خیرگی می آموزم  

                                                           چشم  ِ کم دیدم را 

راهی کاش مرا به شهر باران میبرد 

راهی کاش مرا تا شب ایمان میبرد 

تا بر ِ لعبت ِ فتانۀ خندان میبرد  

                        به چه ترغیب کنم؟       

                                                      دل ِ آکنده ز تسلیمم را   

                           به که تسلیم کنم؟       

                                                    قلعۀ قلب زمین گیرم را    

                          به که تقدیم کنم ؟    

                                                   عشق ِ فرسوده به زنجیرم را

                                                                                   _{از دفتر شهر باران} 

                                                                                                                    _{(پریشان)}                  

گنج پایان نا پذیر من

 ازین سرگشتگی ، گیجی و حیرانی 

ازین آوارگی، منگی، پریشانی 

نمانده است برای من دگر جانی 

چه میخواهم بغیر از سقفی و یک لقمۀ نانی 

غم ِ یاری ، نگاری ، جان و جانانی 

ودیگر هیچ و خرسندم بدین غم گنج پایان نا پذیر من 

چه این را خوب میدانم 

                        ... غمم را نیست پایانی